Met de speen in de mond kijkt hij met zijn grote blauwe ogen de kamer rond. Ties is een half jaar en ligt met een volle buik in zijn verende stoeltje. De wipper beweegt niet; dat is de statische periode, het uitbuiken.
Enkele boertjes luiden de volgende fase in. Hij beweegt subtiel zijn rechter beentje. Strekken, buigen, strekken en weer buigen exact in de eigenfrequentie van het systeem. In een mum van tijd wordt het huis en zijn inhoud onderworpen aan kracht drie op de schaal van Richter. Het manneke wil gewoon weten of het huis wel sterk genoeg is. Hij kijkt gespannen rond, niets stort in, er komen zelfs geen barsten in de muur. Hij is niet helemaal overtuigd. De test moet zwaarder worden. Zijn linkerbeentje wordt ingeschakeld. De speen valt uit zijn mond. Het huis beweegt nu snel op schaal vijf. Gelukkig blijft alles overeind, zelfs het stucwerk valt niet naar beneden. Alleen snapt hij niet dat Mama en Opa op de bank helemaal niet bang zijn voor de aardbeving. Ze kijken hem lachend aan. Er zit voor Ties niets anders op dan terug te lachen. Hij laat de wipper uitschommelen, zucht dan heel diep en wil huilend zijn speen terug.
#
Merle is een half uur jonger dan Ties. Ze is op en top een gezelligheidsbeestje. Vandaag heeft ze voor de eerste keer een jurkje aan en voelt zich meer vrouwtje dan ooit. Ze heeft het rammen van Ties bezorgd gevolgd en is blij dat het afgelopen is. Nu is het haar beurt.
Ze kondigt het optreden met een verleidelijk lachje aan. Als ze ziet dat ze de volle aandacht heeft gaat haar buikje drie keer op en neer tot ze voelt dat ook haar wipper gaat bewegen. Ze is trots en lacht breeduit naar de twee toeschouwers. We krijgen nog een toegift. Haar buikje gaat nu wel vijf keer op en neer. Ook haar speen valt van enthousiasme uit haar mondje. Weer dezelfde trotse lach. Ze laat de wipper uitschommelen, zucht dan heel diep en wil nu ook huilend haar speen terug.
In de speelhoek heeft de vuilniswagen juist de trein ontspoord. Gelukkig zijn er geen doden of gewonden.
Het is stil bij de babyÆs van Mama. Job voelt dat het tijd wordt voor zijn bijdrage.
#
Met een opgeheven kopje kijkt hij onder zijn witte piekhaartjes door naar het gezelschap.
Hoe zal ik optreden? Het moet toch duidelijk anders zijn dan
het kinderachtige gedoe van zijn broertje en zusje. Eerst heel lief beginnen, dat doet het altijd goed. Hij rent snel naar zijn zusje en geeft haar een kus. Mama en Opa zijn natuurlijk vertederd, een koud kunstje.
Dan rukt hij met een ploep de speen uit de mond en rent hard weg. Merle begint te huilen. De gezichten op de bank kijken elkaar verontwaardigd aan.
æJobjeÆ, zegt Mama Ædat is echt niet lief. Hoor Merle eens huilen. Geef gauw die speen terug!Æ
Job doet alsof hij niets hoort en zet met de speen in de mond de trein weer op de rails.
æJob, hoor je niet? Geef Merle ogenblikkelijk die speen terug.Æ
Zijn aarzeling is te zien, geen verdere reactie.
#
æAnders gaat Opa niet met je fietsen, hoor je?Æ
Dat is regelrechte chantage. Zo gaat het altijd. In wat voor een wereld is hij toch terechtgekomen?
Treuzelend gaat hij naar Merle. Hij weet precies waarmee Mama tevreden is en gooit de speen van een afstand naar de wipper. Dat hij mist kan hem met zijn twee jaren nog niet kwalijk genomen worden. Het is ook deze keer voldoende.
æGeef Merle nu een kusje en zeg dat je het nooit meer zult doenÆ
Dat kan hij wel opbrengen en wat zijn nu woorden? Hij kan ze toch vergeten.
Hij kust zijn zus en mompelt: ÆJobje nooit meer doen MelleÆ en springt enthousiast naar Opa: hij gaat nu samen fietsen op de mountainbike van Papa.
Na de fietstocht rust Opa uit op de rand van de multiculturele zandbak van de kinderboerderij. Hij heeft Job de kleinste schep en de emmer met het grootste gat gegeven.
